مردی شبیه حیدر مردی شبیه حمزه

 

مردی کنار رود زانو زد، چه مردی

مردی شبیه دست خالی برنگردی

خورشید، در راز نگاهش خواب می رفت

در چشم هایش آبروی آب می رفت

مردی که یک دریا تنفر دارد از آب

انگار چشمانش دلی پر دارد از آب

هی آب می دید و به دریا اخم می کرد

تصویر دریا را نگاهش زخم می کرد

هی آب می دید ، از نگاهش اشک می ریخت

آرام دریـا را درون مشک می ریخت

در خاطرش تا کودکان را فرض می کرد

دست تمام موج ها را قرض می کرد

چشم تمام آسمان ها میخ آب است

این لحظه ای حساس در تاریخ آب است

حالا جهان برگشته و دیدش به مشک است

حتی خدا هم چشم امیدش به مشک است

سوغاتی یک ایل را بر دوش می برد

این بار موسی نیل را بر دوش می برد

اما چه سود این دشت اسیر بوف کور است

انگار چشم ساکنان کوفه کور است

آدم نماهایی که ذاتاً خوک بودند

از اول تاریخ هم مشکوک بودند

از نحسی تصویرشان فریاد و دادا

یک گوشه کز کردند تا روز مبادا

اصلاً نمی فهمند او ناموس دریاست

افتادن دستان او کابوس دریاست

بی دست شد خود را به هر راه و دری زد

با التماس از مشک می خواهد نریزد

با تیر بعدی آبروی مشک می ریخت

آوارهای مرد روی مشک می ریخت

مردی کنار رود، جاری شد، چه مردی

مردی شبیه دست خالی بر نگردی

عظیم زارع

دروغ مهم ترین ابزار فیلمنامه نویسان رسانه ملی

سریال های تلویزیونی ایرانی پر است از دروغ گویی شخصیت های فیلم، و سریال های امریکایی پر است از آدم کشی و خشونت شخصیت ها.

انگار فیلمنامه نویسان سریال های وطنی بلد نیستند جز با «دروغ» تعلیق، کشمکش و بحران بیافرینند و امریکایی ها نیز بدون قتل و تجاوز و خشونت، نمی توانند فیلمنامه بنویسند. امریکایی ها تقصیری ندارند چون جامعه خود را عیناً تصویر می کنند، اما در کشور ما این همه دروغ از مردم کوچه و بازار، آن هم سلسله وار، مشاهده نمی شود. مهم ترین دلیل اینکه داستان سریال های ایرانی با دروغ شکل می گیرد و جلو می رود، ناتوانی نویسندگان از نگارش فیلم نامه های جذاب و منطقی است.

در این ماه عزیز از خدای مهربان می خواهم که به نویسندگان ما خلاقیت، بصیرت و تقوا عنایت فرماید.